Վերահսկենք մեր շրջապատը

Ես կարծում եմ, որ ապրում եմ անառողջ միջավայրում, քանի որ ես ապրում եմ բնակեցված միջավայրում, դրանից հետևումա, որ իմ և իմ մոտ գտնվող մարդկանց վրա ավելի մեծ ազդեցություն են թողնում մարդածին գործոները: Աղմուկը, կիսակառույց շենքերի փոշին, ավտոմեքենաների արտանետումները վնասակար ազդեցություն են թողնում իմ և այլ մարդկանց վրա: Շրջակա միջավայրի վերահսկողություն ասելով պատկերացնում եմ բնապահպանական կազմակերպություններ և անհատներ որոնք նույնպես զբաղվում են շրջակա միջավայրի վերահսկողությամբ: Որպիսզի շրջակա միջավայրը դառնա ավելի մաքուր, հարկավոր է փակել որոշ գործարաններ, որոնք աղտոտում են ջրջակա միջավայրը: Պետք է մարդկանց օրինակ ծառայել կամ դպրոցներում ստեղծել մի ծրագիր, որին հետևելով սովորողները և ուսուցիչները կկարողանան գնահատել բնությունը:զմակերպություններԵրբ ես եկա Մխիթար Սեբաստացու կռթահամալիր ես ոչինչ չգիտեի բնության մասին: Ինձ սովորացրեցին ծառ տնկել, մաքուր պահել շրջակա միջավայրը և այլն: Երբ ինչ որ հանրօգուտային աշխատանք եին կազմակերպում, ես և իմ ընկերները առաջինն էինք գնում աշխատելու, ճիշտե հիմա ես ծուլանում եմ այդպիսի գործեր անել, բայց երբ անում եմ կոպիտ ասած հավեսով եմ
անում:անհատներ որոնք նույնպես զբաղվում են շրջակա միջավայրի վերահսկողությամբ: Որպիսզի շրջակա միջավայրը դառնա ավելի մաքուր, հարկավոր է փակել որոշ գործարաններ, որոնք աղտոտում են ջրջակա միջավայրը: Պետք է մարդկանց օրինակ ծառայել կամ դպրոցներում ստեղծել մի ծրագիր, որին հետևելով սովորողները և ուսուցիչները կկարողանան գնահատել բնությունը:

Երբ ես եկա Մխիթար Սեբաստացու կռթահամալիր ես ոչինչ չգիտեի բնության մասին: Ինձ սովորացրեցին ծառ տնկել, մաքուր պահել շրջակա միջավայրը և այլն: Երբ ինչ որ հանրօգուտային աշխատանք եին կազմակերպում, ես և իմ ընկերները առաջինն էինք գնում աշխատելու, ճիշտե հիմա ես ծուլանում եմ այդպիսի գործեր անել, բայց երբ անում եմ կոպիտ ասած հավեսով եմ անում:ջակա միջավայրի վերահսկողություն ասելով պատկերացնում եմ բնապահպանական կազմակերպություններ և անհատներ որոնք նույնպես զբաղվում են շրջակա միջավայրի վերահսկողությամբ: Որպիսզի շրջակա միջավայրը դառնա ավելի մաքուր, հարկավոր է փակել որոշ գործարաններ, որոնք աղտոտում են ջրջակա միջավայրը: Պետք է մարդկանց օրինակ ծառայել կամ դպրոցներում ստեղծել մի ծրագիր, որին հետևելով սովորողները և ուսուցիչները կկարողանան գնահատել բնությունը:

Երբ ես եկա Մխիթար Սեբաստացու կռթահամալիր ես ոչինչ չգիտեի բնության մասին: Ինձ սովորացրեցին ծառ տնկել, մաքուր պահել շրջակա միջավայրը և այլն: Երբ ինչ որ հանրօգուտային աշխատանք եին կազմակերպում, ես և իմ ընկերները առաջինն էինք գնում աշխատելու, ճիշտե հիմա ես ծուլանում եմ այդպիսի գործեր անել, բայց երբ անում եմ կոպիտ ասած հավեսով եմ անում:

Essay about music

Music exists in some form or another in every culture around the world and it provides enjoyment to millions of people. However, some people are concerned that traditional music is being lost because of the popularity of international music.

Without a doubt, music is a necessity. Firstly, music is important as it provides enjoyment and pleasure in daily life. People listen to music to relax at home, to relieve the boredom of long journeys, and to dance to in the evening at clubs. Not only this, music is also an expression of culture, often being an important part of religious ceremonies such as weddings and funerals or yearly festivals. It is also now important in educational development, as children learn to play music at school.

In considering which kind of music is the most important, international music is certainly useful to society as it can be argued that it helps us to understand and relate to other people, cultures and countries as we all listen to the same songs. This has occurred as globalization means Western music is heard around the world. However, it is critical that this is not at the expense of traditional music. It should be a priority to preserve this as it teaches people about their history, and helps societies remember and retain their national and cultural identity. 

To conclude, I would argue that one type of music is not more important or useful than another. Traditional music is important and should be preserved as it is part of a country’s cultural identity, but both are needed as they provide enjoyment to people in different ways.

Project. Teenagers and Their Problems

There are many young people in our country. Teenagers are a group of young people of the age of thirteen – nineteen years old. I’m fourteen so I belong to that group. There are many problems, which are common for all young people. For example: how to spend free time, what to do after finishing school, how to deal with the classmates and parents. The problem number one is the problem of parents. All teens want to be independent, we don’t like when our parents try to rule every step of our life. Our parents don’t like our clothes and our music. They often try to treat us like small children. But if you really want to solve this problem you must try to understand each other.

Some teens begin smoking and drinking alcohol to show that they are grown-ups already. I don’t like smoking and I think you mustn’t do it to look like a cool guy. I think that every teen must go in for sports or have a hobby, and know that you are responsible for your life by yourself.

Հետաքրքիր դեպքեր Ավետիք Իսահակյանի կյանքից

Երկար տարիներ բացակայելուց հետո Ավետիք Իսահակյանը այցի է գալիս հայրենի Գյումրի քաղաքը: Մի օր հանդիպում է սիրած աղջկան՝Շուշիկին, որին վաղուց չէր տեսել: Կարոտակեզ սիրահարները որոշում են զբոսանքի գնալ քաղաքից դուրս: Վարպետը դիմում է քաղաքի նշանավոր կառապան Վեսյոլի Վարդանին և խնդրում է, որ իրենց տանի քաղաքից դուրս՝ շրջագայության:Վարդանը սիրով համաձայնում է և կառքը քշում սարն ի վեր՝դեպի Արագած լեռան փեշերը:Քաղաքից դուրս գալու ժամանակ Վարպետը ծածուկ կառապանին հասկացնում է, որ երբ հասնեն մոտակա բլուրները, մի հարմար պահի այնպես անի, թե իբր ձեռքի կնուտը //մտրակ// վայր է ընկել ու իրենց մենակ թողնի կառքի մեջ:Վեսյոլի Վարդանին էլ էտ էր պետք:Երբ կառքը սուրում է բլուրների մոտով, ու ճանապարհը խորդուբորդ էր, Վարդանը թե՝ վա՜յ Ավո՛ ջան, կներես, կնուտը ձեռքիցս վայր է ընկել, իջնեմ ման գամ:Վարդանն իջնում է, ջահել սիրահարներն իրենց ազատ զգալով հրճվում, ուրախանում են,իսկ Վեսյոլի Վարդանը, երկար ու բարակ ման գալով կնուտը, գտնել չի կարողանում….Տարիներ անց Իսահակյանը կրկին Թիֆլիսից գալիս է հայրենի քաղաք, բայց այս անգամ արդեն իր տիկնոջ՝Սոֆիկի հետ:Այնպես է լինում, որ բանաստեղծը որոշում է զբոսանքի դուրս ելնել իր ծանոթ, բայց արդեն ծերացած կառապանի կառքով:Երբ մի փոքր քաղաքից հեռանում են, Վեսյոլի Վարդանը հիշում է տասնամյակներ առաջ Ավոյի ապսպրանքը//հանձնարարություն// և դառնալով նրան՝ ասում՝ հը՞, ի՞նչ կըսես, կնուտը գցե՞մ:Իսահակյանը թե՝Վարդան ջան,իզուր նեղություն մի՛ կրե, կողքիս կինս է:

Ավետիք Իսահակյանը նկարիչ Ռուխկյանի հետ դուրս էր եկել դաշտ` զբոսնելու: Երկու գյուղացի վար էին անում: Մաճը բռնած գյուղացին մեղմ ու քաղցր ձայնով երգում էր .«Մաճկալ ես, բեզարած ես…»: Լսելով գնում էին նրանց հետևից: Երբ երգն ավարտվեց, մոտեցան, բարևեցին,հետո Վարպետը հարցրերց.-Ի՞նչ կերգեիր:-էդ քո խելքի բանը չէ,- պատասխանեց գյուղացին:-Էդ երգը ես եմ գրել,- ասաց Վարպետը:Գյուղացին նայեց, ոտքից գլուխ չափեց Վարպետին.-Գնա գործիդ, էդ մեր գեղի երգն է,- ասաց ու շարունակեց վարը:

Ավետիք Իսահակյանը Սևանա կղզու գրողների տան պատշգամբում նստած  զրուցում էր կրտսեր գրող ընկերների հետ կարծես մի պահ նա վերացավ աշխարհից ու շշնջաց .- Ախ չմեռնեի, թերակղզին նորից կղզի դարձած տեսնեի … Մի՞ թե այս սքանչելի գեղեցկությունը թողնելու, գնալու ենք…- Մի մտածի, վարպետ ջան, հալա մի տաս տարի էլ կապրես  — իբրև թե կատակով ասաց մեկը: Մյուսները ծիծաղեցին:- Ինչու  բերանդ կչորանար, որ մի քսան, երեսուն տարի  ասեիր:- Վարպետ ջան, ես ռեալիստ եմ:- Ռեալիզմդ հաստափոր վարպետիդ համար պահիր , —  խոսքը եզրափակեց վարպետր:Այդ խոսակցությունից հետո վարպետը ապրեց ևս քսաներկու տարի:

Ծերության տարիներին Ավետիք Իսահակյանը սովորություն էր ձեռք բերել գրել անկողնումէ պառկած: Մի անգամ նրան է այցելում մի թղթակից: Կինը դիմում է գրող ամուսնուն.-Ավո, դու չես կարծում, որ թղթակցի հետ զրուցելը պառկած վիճակում, այն էլ՝ անկողնում, պատշաճ չէ:-Ինչ կա որ, սիրելիս,-դիմում է կնոջը մեծ բանաստեղծը,- եթե կարծում ես այդպես անհարմար է, նրա համար էլ մի անկողին պատրաստիր:

Ավետիք Իսահակյան, կենսագրություն

Իսահակյան Ավետիք Սահակի (1875, Ալեքսանդրապոլ - 1957, Երևան), բանաստեղծ, արձակագիր, հասարակական գործիչ: Հայաստանի ԳԱ ակադեմիկոս: Սովորել է Էջմիածնի Գևորգյան ճեմարանում,

1893-ին ընդունվել է Լայպցիգի համալսարան՝ որպես ազատ ունկնդիր:

Գրակ. գործունեությանը զուգընթաց վաղ երիտասարդական տարիներից զբաղվել է նաև քաղաքական գործունեությամբ: 1895-ին վերադառնալով Լայպցիգից՝ ընդգրկվել է նորաստեղծ ՀՀԴ կուսակցության Ալեքսանդրապոլի կոմիտեի մեջ, մասնակցել Ալեքսանդրապոլից Արեւմտյան Հայաստան ուղարկվող զինյալ խմբերի ստեղծմանը, զենք և դրամական միջոցների հայթհայթման գործին: 1896-ին ձերբակալվել է և մեկ տարի արգելափակվել Երևանի բերդում:

Բանտից դուրս գալուց հետո, տպագրել է “Երգեր և վերքեր» բանաստեղծությունների իր առաջին գիրքը (1897), սակայն շուտով կրկին ձեռբակալվել է և, որպես ցարական միապետության դեմ պայքարող` “Ընդհատակյա հեղափոխական կազմակերպոււթյունների» անդամ, աքսորվել Օդեսա: 1897-ին մեկնել է արտասահման, Ցյուրիխի համալսարանում ունկդրել գրականության և փիլիսոփայության պատմություն: 1902-ին վերադարձել է հայրենիք, ապա հաստատվել Թիֆլիսում: 1899-1906-ին ստեղծել է «Հայդուկի երգեր» բանաստեղծությունների շարքը, որը դարձավ հայ ֆիդայական պայքարի անդրանիկ արտահայտությունը հայ դասական պոեզիայի մեջ: 1908-ի դեկտեմբերին, ի թիվս 158 հայ առաջադեմ մտավորականների, Իսահակյանը ձերբակալվել է «դաշնակցության գործով» և կես տարի Թիֆլիսի Մետեխի բանտում մնալուց հետո (ինչպես և Հ. Թումանյանը), խոշոր գրավականով ազատվել կալանքից: Կովկասում մնալը այլևս անհնար էր և 1911-ին Իսահակյանը տարագվել է:

Բնավ չհավատալով երիտթուրքերի խոստումներին` Արեւմտյան Հայաստանի ինքնավարության վերաբերյալ և ենթադրելով, որ Հայաստանին սպառնացող պանթուրքական վտանգը կարող է կանխել Թուրքիայի հովանավոր կայզերական Գերմանիան, Իսահակյանը մեկնել է Բեռլին և մի շարք գերմանական մտավորականների հետ մասնակցել Գերմանա-հայկական ընկերության ստեղծմանը՝ միաժամանակ խմբագրելով ընկերության «Մեսրոբ» պարբերական հանդեսը: Սկսված առաջին համաշխարհային պատերազմը և Մեծ եղեռնը հաստատեցին Իսահակյանի ամենամռայլ կանխատեսումները երիտթուրքերի հայաջինջ քաղաքականության վերաբերյալ: Պատերազմից և եղեռնից հետո Իսահակյանը արտացոլել է հայ ժողովրդի ողբերգական ճակատագիրն ու նրա հերոսական ազատամարտը: Բանաստեղծը ձեռամուխ է եղել հայերի ցեղասպանության մեղադրականի՝ «Սպիտակ գրքի» ստեղծմանը, որի մի զգալի հատվածը տեղ է գտել 1915-22-ի «Հիշատակարան» գրառումներով: Այդ ժամանակահատվածում Իսահակյանը հիմնականում հանդես է եկել հրապարակախոսական հոդվածներով, որոնց բովանդականությունը Հայկական հարցն էր, Հայաստանի վերամիավորման խնդիրը, հայկական պետականության վերականգնումը: Եղեռնի ծանր պատկերներով են հագեցած նրա «Ձյունն է եկել ծածկել հիմա...», «Հայաստանին», «Ահա նորեն գարուն եկավ» բանաստեղծությունները:

XIX դ. վերջի և XX դ. սկզբի հայ քաղաքական կյանքի, Հայկակական հարցի յուրահատուկ համայնապատկերը պիտի դառնար Իսահակյանի «Ուստա Կարոն» մեծածավալ վեպը, որը մշտապես ուղեկցեց գրողին ստեղծագործական կյանքում և ավաղ, մնաց անավարտ: «Ուստա Կարոն» կավարտվի այն օրը, երբ լուծվի հայկական հարցը»,-ասել է Վարպետը: Իսահակյանը այդպես էլ չկարողացավ համակերպվել Հայաստանի մասնատման գաղափարին. «...մեռնեի Սևանը ցամաքած չտեսնեի, ապրեի Արարատը մերը տեսնեի...»,— սրտի խոր կսկիծով ու ցավով կրկնում էր նա և հավատում, որ կգա ժամանակը, երբ հայ ժողովուրդը դարձյալ իր հացը կվաստակի հարազատ եզերքում:

1926 Իսահակյանը այցելեց Խորհրդային Հայաստանը։ Այստեղ նա հրատարակեց նոր բանաստեղծությունների հավաքածու եւ մի շարք պատմվածքներ (օրինակ՝ «Համբերության չիբուխը» 1928)։ Վերադարձավ արտասահման 1930թ եւ ապրեց այնտեղ մինչ 1936թ՝ հանդես գալով որպես Խորհրդային Միության կողմնակից։ 1936 բանաստեղծը վերջնականապես վերադարձավ հայրենիք։

Ստացել է ԽՍՀՄ Պետական Մրցանակ 1946թ, 1946–57թթ, Հայաստանի գրողների միության նախագահ է։

Մահացել է 1957թ հոկտեմբերի 17-ին՝ Երեւանում։